Abdulkadir Ulumaskan
ulumaskan@hotmail.de
“AKP, Türkiye’de hiç bir önemli sorunu çözememiştir ve çözüm öneriside yoktur.
Ne halkın refahını artırmada ve ne de Türkiye’nin en önemli ve temel sorunu olan Kürt sorunu konusunda hiç bir çözüm ve alternatifi yoktur...”
Yerdeki siyasilerden umudu kesilen insanlar, çözümü daha çok yukardaki Allahtan bekleyip göğe yöneliyorlar. Türkiyede böyle yoğun bir yönelim var.
Yukardakinin temsil canbazlığı ve ticaretini de AKP ve Erdoğan yaptığından toplumun önemli bir kesimi ona oy vermey başladı.
İşte AK Partinin tüm marifet ve gücü budur. Yoksa sorunlara çözüm bulduğundan değil, umut ticaretini iyi yaptığı içindirki oy alabiliyor. Tayyip Erdoğan partilerinin kapatılma davasına karşı miletvekilerine: „Bu oylarımızı artıracaktır.“ Diyor.
İşte Türkiye’de siyaset budur. iktidar kapatılmaya karşı oyları artar diye sevinirken, alternatif olma güc ve yeteneği olmayan ana mühalefetteki Baykal da sesiz sedasız AKP kapatılırsa benim oylarım artar diye ellerini oğuşturyor. Çünkü ne iktidarın, ne
de muhalefetin çözüm yetenekleri yoktur. Çözüm ve çözümsüzlüğün tek adresi genelkurmaydır.
Halk genelkurmaya güç getiremese de gizli bir tepki ve isyanını ancak oylarıyla dışa vurabiliyor. Yani ordunun yönetimini protesto ederken, iman gücü yardımıyle kendisininde orduya karşıymış imajini veren AKP devreye girerek oyları çalarak atı alıp üsküdarı geçiyor. Ama o kadar da ileri değil, at iktidarda olsa da dizginlar ordunun elindedir. Zaten geçmişte kendileri de “ iktidarsiz iktidar” olduklarını itiraf etmişlerdi.
AKP somut alternatif projeleriyle iktidara gelmiş değildir.
Türkiye’de hiç bir önemli sorunu çözememiştir ve çözüm öneriside yoktur.
Ne halkın refahını artırmada ve ne de Türkiye’nin en önemli ve temel sorunu olan Kürt sorunu konusunda hiç bir çözüm ve alternatifi yoktur. Hata Erdoğan tutarsızca, kendi kendisiyle çelişerek bazen Kürt sorunu yok bazen de bu sorunu tanıyorum ve devletinde bu konuda suçları vardır, diyor.
Son bir kaç seçim döneminde Türkiye’deki halk mecburen seçim kumarı oynuyor.
Hiç bir siyasi parti ve kişiye inanancı olmadığından kumar oynamaya başlayarak ya bu parti birşeyler yaparsa diye oy vermiş ama hiçte tuturamamıştır.
Sonra maddi umutlar tükenince iman gücüne yüklenerek Erdoğan ve partisine başvurmak zorunda kalmıştır.
AKP 12 Eylül kültürünün sonucudur ve bundan 12 Eylülcü zihniyetin yakınma ve öfkelenmeye hakkı yoktur.ZatenTürkiyede secim yok, secmek zorunda bırakmak vardır. Bu insanları alternatifler yarartma değil, onun yerine yaratılmış alternatiflere zorlamadır.
Buna karşı AKP nin bir çözüm gücü ve cesareti olmadğından sefilleri oynayarak ikinci dönemi olan seçimlerde mağduriyet edebiyatı yaparak halkın vicdanını sömürerek oylarını % 47 lere çıkarmştır. Yoksa Ak partinin yaptğı 47 lik bir şey yoktur.
AKP halk karşına çıkarak radikal çözüm vaadiyle seçilmiştir.
Çözüm gücü olmayanlar, iman gücüyle işi götürerek halkı kandırıyorlar.
AKP nin ekonomik politikasinda da bir başarı ve marifeti yoktur. Tek marifeti halkı önce aç bırakıp, ardından da bir çuval patates veya makarna vererek, oy vermesi için Kuran`a el bastırmasıdır. Özellikle Kürdistan’da bunu hilebazliğıyla iyide oy topladı.
Mevcut siyasilerden tümüyle umudu kesilen toplum, ilahi bir gücün gelip onları kurtarmasını beklerken bu işin taciri AKP ortaya çıkarak oyları toplayip götürüyor.
Ancak unutulmaması gereken, asıl sorunun çözümü gökte değil, yerdedir.
Devrimci muhalefetin görevi, göklere yönelmiş umutları yere indirerek ayakları üzerine oturtmaktır. Yerdeki devrimci muhalefetin toparlanarak kendini göstermesi ve yerdeki sorunun çözümünün de yerde olduğunu kanıtlayarak, iman gücünün bu dünyada değil öteki dünyanın çözümü olduğunu halka anlatmasıdır. Bunu nasıl olacağını herhalde ben değil kendileri bilmelidir.Yoksa Erdoğan gibileri bu işi sahte iman gücüyle daha çok götürecek ve ilerici, devrimci demokratlarda sadece buna seyirci olmakla yetineceklerdir…
Dönem, emek, barış, demokrasi ve insan haklarından yana olan tüm ilerici güçlerin, ezilmiş, parçalanmış ve dağıtılmış güçlerini birleştirerek, Erdoğan gibi sahtekarlara meydanı boş bırakmamaları dönemidir. 29 Nisan 2008
AKP nin ekonomik politikasinda da bir başarı ve marifeti yoktur. Tek marifeti halkı önce aç bırakıp, ardından da bir çuval patates veya makarna vererek, oy vermesi için Kuran`a el bastırmasıdır. Özellikle Kürdistan’da bunu hilebazliğıyla iyide oy topladı.
Mevcut siyasilerden tümüyle umudu kesilen toplum, ilahi bir gücün gelip onları kurtarmasını beklerken bu işin taciri AKP ortaya çıkarak oyları toplayip götürüyor.
Ancak unutulmaması gereken, asıl sorunun çözümü gökte değil, yerdedir.
Devrimci muhalefetin görevi, göklere yönelmiş umutları yere indirerek ayakları üzerine oturtmaktır. Yerdeki devrimci muhalefetin toparlanarak kendini göstermesi ve yerdeki sorunun çözümünün de yerde olduğunu kanıtlayarak, iman gücünün bu dünyada değil öteki dünyanın çözümü olduğunu halka anlatmasıdır. Bunu nasıl olacağını herhalde ben değil kendileri bilmelidir.Yoksa Erdoğan gibileri bu işi sahte iman gücüyle daha çok götürecek ve ilerici, devrimci demokratlarda sadece buna seyirci olmakla yetineceklerdir…
Dönem, emek, barış, demokrasi ve insan haklarından yana olan tüm ilerici güçlerin, ezilmiş, parçalanmış ve dağıtılmış güçlerini birleştirerek, Erdoğan gibi sahtekarlara meydanı boş bırakmamaları dönemidir. 29 Nisan 2008
Süleymen Demirel'in 'masonluk' belgesi
ANTİSEMİTİST DEĞİLİM
PKK NEYİ İSTİYORSA ONU YAPSIN
AKP’YE SON ÇAĞRI
Murat Altunöz’ün Şiirleri Kırılgan Tarihimizi anlatır.
Bireysel gelişimin kurutulmaya başlandığı bir Türkiye’de, ”vaha olmak” zorundayız. Türkiye medya çölünde ”serap” değil, ama doğasal fenomen olarak ”vaha” olmak zorundayız. Buyuz.
Var olan sorun ne? Sorun, neden sorun olmuştur? Niçin sorun olmuştur?
Çöller Türkiye’sinde, analizci ve yorumcu değil, ancak tekeller krallarının onlara yazdığı ve okumaları için zorladığı, kuşbeyinli insancıklar var. Kavgamız bunun içindir. Kavgamız, tekellerin yarattığı böylesi sürüler düzenine karşı bir ”kahramanlık” kavgası oluyor.
Osmanlı imparatorluğunda farklı, yeni, orijinal bir paradigmayı temsil eden bir muhalefet hareketi, sistemin temelini değiştirme, devleti dönüştürme kaygısı taşıyan ideolojik/entellektüel/kültürel muhalif akımlar hiçbir zaman ortaya çıkmadı. Neden çıkmadığının tahliline burada girmemiz uygun değil. Muhalefet her zaman bir iç muhalefetti. Türkiye’nin yakın tarihinin anlaşılması bakımından bu durum son derecede önemlidir. 1908 de bir darbeyle anayasal monarşiyi [meşrutiyeti] dayatan İttihatçıların amacı, yeni ve farklı bir şey yapmak değil, varlığı tehlikeye giren imparatorluğu, kendileri için kutsal olan devleti kurtarmaktı. Aslında devleti kurtarmak, kendilerini kurtarmak demekti... İttihatçılar dışındaki diğer “muhalefet odakları” için de aynı şey söz konusuydu. Muhalif oldukları Padişahla aralarındaki fark paradigmatik bir fark değil, yönteme dairdi. Dağarcıklarındaki de şöyle ifade edilebilirdi: Padişah devleti yeteri kadar koruyamıyor ancak biz koruyabiliriz... Böylesi bir anlayışın geçerli olması demek, ortada yeni ve farklı bir şey olmaması demektir. Başka türlü ifade edersek Nizam-ı Cedid’le başlayan süreçte devletin niteliğinde, yönetim zihniyetinde, devlet/toplum sınıfları ilişkisinde bir dönüşüm ve değişiklik hiçbir zaman söz konusu olmadı. Osmanlı devletinde köklü bir devlet-halk yabancılaşması geçerliydi, ilişkinin yönü devletten topluma doğruydu, bilindiği gibi halk tebaa idi. Devlet ve yönetenler katında bir değişiklik olmadı ama bütün bu zaman zarfında kimi yeni kurumlar, mekanizmalar ve söylemler ortalığı kapladı ve söz konusu ‘yenilikler’ Eski Rejimin üstünü örtmek, yanılsama yaratmak içindi veya öyle bir işlev gördü. Kapitalist modernitenin ürünü olan kurumsal yapıların, mekanizmaların ve modernliğe [moderniteye değil] aşırı gönderme yapan söylemlerin işlevi, Batı burjuva toplumlarındakinden farklıydı. Mesela bizdeki parlamento hiç bir zaman bilinen anlamda bir parlamento olmadı. Devlet dışı [eski rejim dışı densin] güçlerin bir kazanımı değildi... Egemen elitin elinde bir meşrulaştırma ve yönetim aracıydı.
Kulisten yönetmek
Anayasayı yapan da, çöpe atan da memleketin sahipleriydi. Fakat, gerisinde Asıl Devlet Partisinin bulunduğu cuntacılar muratlarına bir türlü eremediler, kuliste kalarak yönetmeleri mümkün olmadı. Yaklaşık onar yıllık aralarla kulisten sahneye çıkmak zorunda kaldılar. 1960 darbesiyle kurulan tuzak 1971 darbesiyle ama asıl 12 Eylül’le iyice takviye edildi. 12 Eylül cuntası siyaseti nerdeyse yasaklamıştı.
Daha birkaç gün önce Danimarka’nın başkentinde Deniz Özgür Uzun isimli bir çocuğumuz öldürüldü.Deniz onaltı yaşındaydı : Daha istediği kadar futbol oynayamadan, arzuladığı kadar maç seyredemeden, gençliğini yaşayamadan, hayata doyamadan, Deniz öldürüldü.
Bu yaratıklar bir yerde « Parlamentolar sizinse sokaklar bizimdir ! » demek istiyorlar. Polis, elbette bir devletten diğerine değişen bir etkinlikle ve polislerin bizzat kendi eğilimlerine göre, kendi araştırmasını yaparak suçluları bulmaya çalışıyor. Bu saldırıların hangi saiklerle yapıldığını ortaya çıkarmaya çabalıyor. Ancak ırkçıların « kendi liginde » saldırıyı ve/veya cinayeti kimin veya kimlerin yaptığı biliniyordur. Çünkü her saldırgan saldırısından sonra mutlaka kendi işaretini de bırakıyor. Böylece saldırıyı « üstleniyor » ve saldırıyı kimin yaptığı « duyuruluyor ».
Geçen yıl malesef Dursunlu Beldesinde bir grup çete elemanı köy ortasında akrabalarımın da içinde bulunduğu halka saldırarak birinin ölümüne birinin ise ağır yaralanmasına neden olmuştur.
Öğrenci arkadaşlarım;
Ergenekon’u-Yakup Kadri’nin uyarlamasıyla-açıklamak Cumhuriyet Türkiye’si için daha önem kazanır:1.Dünya Savaşı’nda Türkler galip geldiler ama mağlup sayıldılar. Osmanlı İmparatorluğundan arda kalan topraklarda yaşıyorlar. Bu zorlu bir yaşam olarak düşünüldü devlet yöneticilerince. İşte bu şartlarda Ergenekon örgütü bu ülkede (Türk İntikam Tugayı adıyla da) hep oldu. Tıpkı bir kurt gibi ehlileşmeden saldırdı. Görev bu sanıldı. Oysa Ergenekon’dan beklenen yaşama keyfi ve var olmaydı. Bir mozaik toplumun yaşadığı Türkiye’ye-illegalitede-devletin sanki gerçek temsilcileriymiş gibi sahiplenmek büyük bir tehlike ve maceradır. Faili meçhuller, bombalamalar, darbeler ülkenin beklediği gelecek değil(dir). Ama Amerikancı Ilımlı İslam düzeni de öyle…
Karanlık işleri yapan-herkimse!-lanetlenmelidir. Kendini hukukun, cumhuriyetin, demokrasinin üstünde gören herkes… Masum insanları öldüren teröristtir. İsterse bu Ergenekon ya da gizli bir ilişki olsun. Aydınlar, demokratlar, yurtseverler bu suça ortak edilmemelidirler. Bu işlerin üzerine giderken de iyice araştırılmalıdır. İster sevin/sevmeyin İlhan Selçuk gibi muhalif yazarları faşist çetelerin içinde göstermek girişimlerinin başka bir hesabı var gibi geliyor bizlere. Faşist ve mafyavari çeteleri temizleyeceklerin elleri ve geçmişleri temiz olmalıdır düşüncesindeyiz. Bu iş, belediyeleri soyup soğana çevirerek milyon dolarları olanların işi olmamalı herhalde.