Halil İbrahim Özcan
asla merhamete gelmiyor
kalbinin sokaklarından içeri
kederi keşke olan bir şiir
el yazımı düzelttim
hava berrak sular serin içim buz
heykelim kırıldı yüzünü avuçla
ortada kalsın siyah merak
kendi ağaçlarımıza kaçışıyoruz
üşengeç süratlerle
izler fırtınalar bile yaratamıyor yazık
katli vacip ağızlara dolan kötü susmalar
özür dileyerek de bitmiyor
yüz kere toprağa girsen de uyunmuyor
uyunamıyor son telefonunu da bir açanın olmadan
usulca suların üstünde oturuyorsun
hasarın pencereler oluyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder